Εμείς που δεν είχαμε χρόνο και τρέχαμε για να προλάβουμε

Εμείς που τρέχαμε να προλάβουμε μέσα στην καθημερινότητα μας τα καθήκοντα της δουλειάς, του σπιτιού, της οικογένειας και δεν είχαμε χρόνο να ξαποστάσουμε.

Εμείς που θέλαμε να αγοράσουμε ένα πιο ακριβό κινητό, ρούχο, αυτοκίνητο, για μας θαυμάσουν άλλοι.

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να μαγειρέψουμε και να παίξουμε με τα παιδιά μας.

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε ένα φίλο μας άρρωστο.

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να κρατήσουμε παρέα στους ηλικιωμένους γονείς μας.

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να αγκαλιάσουμε τον/την σύζυγο μας.

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα λάθη μας, δεν είχαμε χρόνο να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας…

Εμείς που δεν είχαμε χρόνο να πάρουμε ένα φίλο τηλέφωνο, έτσι για να δούμε τι κάνει, χωρίς να χρειαζόμαστε κάτι.

Εμείς που αναβάλλαμε για το αύριο κάθε τι, προκειμένου να έχουμε την ησυχία μας.

Εμείς που νομίζαμε πώς το να υψώσουμε την φωνή μας, να πληγώσουμε και να προσβάλουμε τον άλλο νιώθαμε ότι είμαστε ανώτεροι και σπουδαίοι.

Εμείς που κοιτάζαμε το ρολόι και περιμέναμε να ανάψει το πράσινο για να πάμε πιο γρήγορα στον προορισμό μας.

Εμείς που κορνάραμε και βρίζαμε τον οδηγό που μας έκοψε τον δρόμο.

Εμείς που θεωρούσαμε το αύριο δεδομένο και αναβάλλαμε.

Εμείς που θεωρούσαμε πως ο καφές με την παρέα και η βόλτα είναι δεδομένα

Εμάς που δεν μας αρέσει η μοναξιά και η κλεισούρα.

Εμείς τώρα αναζητούμε διέξοδο…

Θέλουμε να δραπετεύσουμε από το υποχρεωτικό «κλουβί» μας. Μας  πιάνει η κατάθλιψη μη έχοντας τίποτα να επιδείξουμε έξω, μη έχοντας τίποτα να προβάλουμε προς τα έξω, μη έχοντας λόγια να πούμε που θα πληγώσουν τον άλλον…

Δεν έχουμε τίποτα να προβάλουμε για να αναδειχτούμε μέσα από τα μάτια των τρίτων.

Προσπαθούμε απεγνωσμένα να βρούμε διέξοδο, μια ανάσα εξόδου να ξεχαστούμε για λίγο. Τίποτα όμως δεν υπάρχει εκεί έξω για να ικανοποιήσει τον αχαλίνωτο εγωισμό μας.

Η ζωή, ή αν προτιμάτε, η μυρωδιά του θανάτου που απλώνεται από άκρη σε άκρη στον πλανήτη, έβαλε φρένο. Έβαλε φρένο στην εγωιστική ακατανίκητη επιθυμία μας για προβολή του εαυτού μας. Έβαλε φρένο στην ανύψωση της εγωπάθειας μας…

Μας έκλεισε την πόρτα προς τα έξω και μας δίνει την ευκαιρία να βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας. Μας έκλεισε την πόρτα για να βρεθούμε ουσιαστικά πλέον με την οικογένεια μας…

Μας έκλεισε την πόρτα προς τα έξω για να στραφούμε εντός … να αντιληφθούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής που δεν αγοράζονται, δεν δημοσιεύονται, δεν παίρνουν like…

Και αυτές οι αξίες βρίσκονται εντός… κάπου ξεχασμένες, κάπου παραμελημένες γιατί δεν είχαμε τον χρόνο να τις αξιοποιήσουμε…

Τώρα είναι η ευκαιρία του καθενός από μας. Τώρα είναι η ώρα να φροντίσουμε τους αγαπημένους μας… να παίξουμε με τα παιδιά μας. Τώρα είναι η ώρα να συγχωρέσουμε, να συμφιλιωθούμε, να απολογηθούμε και να προσφέρουμε συναισθηματικά.

Τώρα μας δίνεται μια ευκαιρία να θυμηθούμε τις συναισθηματικές αξίες που ξεχάσαμε μέσα μας, απλά και μόνο γιατί θέλαμε να δείξουμε προς τα έξω ότι είμαστε δυνατοί και ότι δεν μας τρομάζει τίποτα μπροστά στην αναγνώριση του εγωϊκού μας εαυτού. 

Αισθανόμαστε την μυρωδιά της μοναξιάς, την μυρωδιά της στέρησης από την προβολή και την επίδειξη του πόσο καλά περνάμε…

Τα ηνία δεν τα κρατάμε εμείς όμως. Κάποιος άλλος τα κρατεί και στέκεται απέναντι μας σήμερα.

Κοίτα λοιπόν κατάματα ότι έχεις απέναντι σου, και πες ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για την ευκαιρία που σου δίνεται να αναθεωρήσεις, να βάλεις προτεραιότητες, να επικεντρωθείς στις πραγματικές αξίες.

 

Μας δίνεται η ευκαιρία να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας και να βάλουμε κι εμείς ένα φρένο στο τρέξιμο… 

Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω για να τρέξουμε να προλάβουμε…

Το μόνο που υπάρχει είναι αυτά που ξεχάσαμε ότι έχουμε μέσα μας…

Δήμητρα Χατζηκυριάκου