Πως ξεκινά το «πάρε δώσε» από την παιδική ηλικία

«Όπως καθόμουνα ένα απόγευμα στην αυλή του σπιτιού μου, άκουγα την γειτόνισσα μου να παίζει με το κοριτσάκι της, που είναι στην ηλικία των τριών χρόνων. Το κοριτσάκι κάποια στιγμή ήθελε να πάρει ένα παιχνιδάκι από τα χέρια της μητέρας της για να παίξει. Η μητέρα της για να ικανοποιήσει την χαρά του μικρού κοριτσιού να  παίξει με το συγκεκριμένο παιχνίδι, της έλεγε: «Δώσε μου ένα φιλάκι και θα σου δώσω το παιχνίδι να παίξεις». Το κοριτσάκι άπλωνε το χεράκι του να πιάσει το παιχνίδι από τα χέρια της μητέρας της, αλλά η μητέρα της επέμενε να της δώσει πρώτα το κοριτσάκι ένα φιλάκι. Μετά από αρκετή ώρα και ενώ το κοριτσάκι γκρίνιαζε, αφού δεν μπορούσε να πάρει το παιχνίδι, έσκυψε και έδωσε ένα φιλάκι στο μάγουλο της μητέρας της».

Αυτό το παράδειγμα είναι ένα από τα πολλά, για το πώς αρχίζει να διαμορφώνεται από την παιδική ηλικία η αντίληψη, ότι για να πάρεις κάτι, πρέπει πρώτα να δώσεις. Τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν από αυτά τα πάρε δώσε, αφού η προσοχή τους και το ενδιαφέρον τους είναι στο παιχνίδι, στην ξεγνοιασιά και συμπεριφέρονται αυθόρμητα και φυσικά. Οι πιο μεγάλοι με διάφορους τρόπους, μέσα βέβαια από τα δικά τους μοτίβα, συμπεριφορές και στάσεις, μαθαίνουν στα παιδιά το πάρε δώσε καλλιεργώντας αυτή την εικόνα στο μυαλό τους, που μεγαλώνοντας την υιοθετούν και την εφαρμόζουν με την σειρά τους στους άλλους.

Οι μεγάλοι έχουν την τάση ή την συνήθεια να λένε στα παιδιά «αν είσαι φρόνιμο και καλό παιδί θα σου πάρω αυτό ή εκείνο», «Αν είσαι άριστος μαθητής θα σου αγοράσω αυτό ή εκείνο» και ένα σωρό άλλα πράγματα που ένα παιδί αρχίζει να μαθαίνει το πάρε δώσε σαν μια ανταλλαγή και ικανοποίηση επιθυμιών ή προσδοκιών.

Έτσι, μεγαλώνοντας μέσα σε ένα πάρε δώσε ανταλλάγματος και παζαρέματος, δεν μπορεί να αντιληφθεί κανείς την δύναμη της προσφοράς σε κάποιον χωρίς να περιμένει να πάρει κάτι. Έτσι κι αλλιώς, η αναγνώριση της προσφοράς έρχεται, και αν δεν έρθει από τα ίδια άτομα που την προσφέρουμε, θα έρθει  μέσα από κάποιο άλλο τρόπο.

Πολλοί άνθρωποι απογοητεύονται, παραπονιούνται ή εκφράζονται για την αχαριστία άλλων, πολλοί είναι αυτοί που θυμούνται και μετράνε πόσα και τι πρόσφεραν, και δεν πήραν τίποτα, ή δεν πήραν όσα προσδοκούσαν να πάρουν, λες και η προσφορά στον άλλον μετριέται με την ζυγαριά, λες και η προσφορά είναι ένα παζάρι.

Αν η προσφορά στον άλλον δεν γίνεται μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη, μέσα από τον αυθορμητισμό, χωρίς να υπάρχει η σκέψη ότι έδωσες, χωρίς να υπάρχει σκέψη ότι δίνεις για την αναγνώριση της καλής πράξης και του τίτλου του «καλού ανθρώπου», δεν είναι προσφορά, δεν είναι μοίρασμα, δεν είναι δώρο, δεν είναι στήριξη, αλλά είναι συμφέρον, εκμετάλλευση, χειρισμός.

Συμφέρον δεν εννοούμε μόνο να ανταμειφθεί κανείς με τα υλικά αγαθά ή χαρακτηρισμούς, αλλά περιλαμβάνει και το συναισθηματικό  συμφέρον. Πολλοί εκφράζονται με παράπονο: «εγώ ήμουν κοντά σου στα δύσκολα, ήμουν δίπλα σου σε ό,τι χρειαζόσουνα, σε βοήθησα» κλπ, και όταν χρειαστούν οι ίδιοι βοήθεια από τα άτομα που στήριξαν, ως δια μαγείας εξαφανίζονται.

Το αποτέλεσμα της «εξαφάνισης» των προσώπων που στήριξες ή βοήθησες, φέρνει το αίσθημα της απογοήτευσης. Λογικό είναι να απογοητεύεται κανείς όταν περιμένει να πάρει, γιατί η προσφορά γίνεται μέσα από την επιθυμία του νου να πάρει, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Όταν η προσφορά γίνεται χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, αυτό λέγεται μοίρασμα και δεν υπάρχει καμιά αίσθηση απογοήτευσης.  

Αν η προσφορά γίνεται για σκοπούς και λόγους συμφεροντολογικούς, είτε έχει να κάνει με συναισθηματικούς, είτε με υλικούς, τότε χάνει το νόημα της, χάνει την ομορφιά της, χάνεται η έννοια της. Είναι μέρος στη ζωή το να δίνεις και να παίρνεις, αλλά να μην χρησιμοποιείται η προσφορά ως το μέσο για να πάρεις, να μην γίνεται η προσφορά εκμετάλλευση και να μην χρησιμοποιείται για λόγους χειρισμού ή και ως μέσο εκβιασμού, κυρίως συναισθηματικού.

Απλά, δώσε απλόχερα και ξέχασε το! Να χαίρεσαι όταν κάποιος αποδέχεται την προσφορά σου.

Την χαρά της προσφοράς θα την βιώσεις πλέον ως μοίρασμα.

Δήμητρα Χατζηκυριάκου

Reiki Master Healing