ΒΟΥΛΙΑΞΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΔΥΘΕΙΤΕ.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ. Είναι οδυνηρό και επίπονο να μπορέσουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε σε βάθος αυτά που μας πονάνε. Συνήθως αυτό που γίνεται είναι η αποφυγή με τον εσώτερο εαυτό μας, ασχολούμενοι με πράγματα που αποσπούν την επαφή με το μέσα μας, είτε σερφάροντας στο διαδίκτυο, είτε βλέποντας μια ταινία, είτε παίζοντας παιχνίδια, είτε είναι η ανάγκη της παρέας και ένα σωρό άλλα πράγματα. Όλοι κάποια στιγμή έχουμε τον χρόνο να μείνουμε μόνοι, αλλά τον αξιοποιούμε με οτιδήποτε άλλο, από το να κοιτάξουμε μέσα μας. Η αποφυγή να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό, τα συναισθήματα μας ή ότι μας πονά είναι ένα εύκολο τέχνασμα του νου.

Πίσω από την αποφυγή βρίσκεται ο φόβος. Ο φόβος της διάλυσης του Εγώ. Ενός εγώ που ουσιαστικά δεν προήλθε από την αληθινή πηγή μας, αλλά μέσα από τις προβολές τρίτων, της οικογένειας, της κοινωνίας και του συστήματος γενικότερα, που τελικά μας έκανε να πιστέψουμε πως είμαστε όπως μας έχουν διαμορφώσει. Τίποτα δεν είμαστε από αυτά που μας χαρακτήρισαν και εκπαίδευσαν να γίνουμε. Αν μας δοθεί ο χαρακτηρισμός του έξυπνου, ευγενικού, δραστήριου θα το πιστέψουμε, αν μας δοθεί ο χαρακτηρισμός του αδύναμου, του άσχημου, του ότι δεν αξίζουμε, πάλι θα το πιστέψουμε. Έχουμε δημιουργήσει ένα εαυτό, ένα εγώ, σύμφωνα με την κριτική και την γνώμη των άλλων. Αυτό που είμαστε δεν είναι η προσωπικότητα που μας έχει δοθεί.

Είμαστε αυθεντικοί, φυσικοί, με τις αδυναμίες μας και τις δυνατότητες μας που αναγνωρίζονται μόνο από μας, μέσα από την φυσική ροή και εξέλιξη της ζωής. Στην φύση μας είναι να δρούμε και να αισθανόμαστε όπως αυθεντικά μας βγαίνει χωρίς τα δήθεν και τα πρέπει, χωρίς συμβιβασμούς και όρους, χωρίς ρόλους δήθεν δοτικούς, δήθεν προστάτη, δήθεν θύματος, δήθεν ήρωα. Αν είσαι δοτικός θα σου βγει αυθεντικά, φυσικά, αν είσαι ήρωας θα σου βγει φυσικά. Έχει σημασία να αναγνωρίζουμε αν οι πράξεις μας, τα συναισθήματα μας, ή ο ρόλος μας είναι εκ του φυσικού μας ή αν οι πράξεις ή οι ρόλοι προέρχονται γιατί πιστεύουμε ότι έτσι πρέπει να κάνουμε, ή έτσι έχουμε συνηθίσει, ή έτσι μας βολεύει, ή αν έχουμε να κερδίσουμε κάτι από αυτό τον ρόλο.

Από την στιγμή που αναγνωρίζουμε από πού προέρχονται οι ρόλοι, αρχίζουμε να κατανοούμε καλύτερα και σε βάθος το τι πραγματικά μας αντιπροσωπεύει και με την κατανόηση και την αποδοχή χωρίς ενοχές και κριτική προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, αρχίζουμε να επιστρέφουμε στην φυσική μας κατάσταση και συμπεριφορά.  

  

Στην πραγματικότητα ο ρόλος που υποδυόμαστε είναι τελείως ψεύτικος γιατί έχει να κάνει με χαρακτηρισμούς που μας δόθηκαν.

Έχουμε συνηθίσει να φερόμαστε και να κινούμαστε μέσα από ψεύτικους ρόλους, που όταν αυτοί οι ρόλοι έρθουν αντιμέτωποι με τον αληθινό μας εαυτό, τότε έρχεται μια δυνατή σύγκρουση. Μια σύγκρουση μεταξύ ενός ψεύτικου εγώ με την αληθινή μας φύση.

Το να δούμε και να αντιληφθούμε πως δεν είμαστε όλα όσα θέλουν να είμαστε και να σταματήσουμε να παίζουμε ρόλους, να γίνουμε φυσικοί και  να συμπεριφερόμαστε όπως εμείς αισθανόμαστε χωρίς υποκριτική, είναι μια διάλυση του εγώ και μια προβολή ενός αυθεντικού εαυτού.

Ότι μας πονά, ότι μας πληγώνει όταν τολμήσουμε να το δούμε σε βάθος, τότε είναι που θα βγει η κραυγή απελευθέρωσης του πόνου, η κραυγή απελευθέρωσης του φόβου, η κραυγή απελευθέρωσης των ρόλων και του Εγώ. Όσο οδυνηρό και επίπονο κι’ αν είναι να κοιτάξουμε μέσα μας, όσο οδυνηρό και αν είναι να αντικρύσουμε τον φόβο μέσα μας, είναι κάτι που όταν πραγματικά το τολμήσουμε, τότε θα αισθανθούμε ξαλαφρωμένοι, γαλήνιοι, ανανεωμένοι. Η διάλυση του Εγώ που υιοθετήσαμε γκρεμίζεται και αναδύεται ένας φρέσκος άνθρωπος, ανθίζει ένα νέο λουλούδι.

Δήμητρα Χατζηκυριάκου