Κοίταξες ποτέ μέσα σου;

Ένας ζητιάνος καθόταν στην ίδια γωνιά του ίδιου δρόμου για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Κάποια μέρα πέρασε από κει ένας ξένος.

«Έχεις κανένα φραγκάκι να μου δώσεις»; μουρμούρισε ο ζητιάνος απλώνοντας μηχανικά το παλιό, φθαρμένο του καπέλο.

«Δεν έχω τίποτα να σου δώσω», είπε ο ξένος, «αλλά πες μου, τι είν’ αυτό που κάθεσαι πάνω του;»

«Τίποτα», αποκρίθηκε ο ζητιάνος.  «Ένα παλιό κουτί. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθομαι πάνω του». «Κοίταξες ποτέ μέσα στο κουτί»; ρώτησε ο ξένος.

«Όχι», είπε ο ζητιάνος. «Τι νόημα θα είχε; Δεν έχει τίποτα μέσα».

«Για ρίξε μια ματιά», επέμενε ο ξένος.

Ο ζητιάνος κατάφερε με δυσκολία να ανοίξει το καπάκι. Μην πιστεύοντας στα μάτια του, κατάπληκτος και ενθουσιασμένος, είδε ότι το κουτί ήταν γεμάτο χρυσάφι.

Εγώ είμαι αυτός ο ξένος, που δεν έχει τίποτα να σου δώσει και που σου λέει να κοιτάξεις μέσα. Όχι μέσα σε κάποιο κουτί, όπως στην παραβολή, αλλά κάπου ακόμα πιο κοντά: μέσα σου.

«Μα εγώ δεν είμαι ζητιάνος», σ’ ακούω να λες.

Όσοι δεν έχουν βρει τον αληθινό πλούτο, που είναι η λαμπερή χαρά της ύπαρξης και η βαθιά, ακλόνητη γαλήνη που τη συνοδεύει, είναι ζητιάνοι, ακόμα κι αν έχουν μεγάλο υλικό πλούτο. Ψάχνουν έξω από αυτούς για να πάρουν ψίχουλα χαράς ή ικανοποίησης, για να βρουν επιβεβαίωση, ασφάλεια ή αγάπη, ενώ έχουν μέσα τους ένα πολύτιμο θησαυρό, που όχι μόνο περιλαμβάνει όλα τα πιο πάνω, αλλά είναι απείρως μεγαλύτερος από οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ο κόσμος.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Η δύναμη του τώρα»

Έκχαρτ Τόλλε